بررسی رفتار رشد اقتصادی و بیکاری با تأکید بر قانون اوکان

بیکاری یکی از مهم‌ترین مشکلات اساسی در اقتصاد کشورهاست. یافتن راه حل برای کم‌ کردن نرخ بیکاری از مهم‌ترین استراتژی‌های تصمیم‌سازان و تصمیم‌گیران است. در این خصوص رشد اقتصادی به‌عنوان یکی از راه‌کارهای کاهش بیکاری بسیار مورد توجه قرار گرفته و در ادبیات اقتصادی، قانونی تحت عنوان قانون اوکان معرفی شده است. این قانون رابطه‌ی منفی بین نرخ بیکاری و رشد اقتصادی را تبیین می‌کند. به‌عبارت دیگر بر اساس یافته‌های اوکان، یک درصد افزایش در رشد اقتصادی باعث کاهش ۳ درصدی در نرخ بیکاری می‌شود. در دهه‌ی اخیر مطالعات زیادی در خصوص قانون اوکان انجام گرفته و ضریب اوکان بر اساس مؤلفه‌های مختلف مورد ارزیابی قرار گرفته است و نتایج از یک طرف نشانگر آن است که ضریب اوکان در طول زمان از کشوری به کشوری دیگر و از منطقه‌ای به منطقه‌ی دیگر متغیر بوده و از طرف دیگر در برهه‌ای از زمان این قانون نقض شده که بخشی از ادبیات اقتصادی در دنیا روی این موضوع متمرکز شده است. نقض قانون اوکان نشانگر عدم الگوسازی مناسب رفتارهای اقتصادی است. در این مقاله با استفاده از روشی جدید تحت عنوان الگوی ضریب‌های ثابت و الگوی ضریب‌های متغیر و همچنین بر اساس آخرین داده‌های مرکز آمار ایران (فصلی) ضریب‌های اوکان براورد شده است. نتایج این مقاله نشان می‌دهد که بیکاری در ایران به بیکاری ساختاری تبدیل، و بیشینه و کمینه رشد مورد انتظار برای اقتصاد ایران در پایان دوره‌ی مورد بررسی به ترتیب ۷٫۷ و ۱٫۲درصد براورد شده است.